Voor veel architecten, planners en bouwers is de crisis die nu al een paar jaar woedt, regelrecht beangstigend. Maar er openen zich ook andere perspectieven, die hun bestaansrecht de afgelopen decennia al hebben bewezen. Door Rob Hendriks.
Onder invloed van diverse crises verkeert de economie in zwaar weer, is de woningbouwproductie piepend tot stilstand gekomen en heeft de regio te kampen met leegloop van het platteland en een trek naar de stad. Langzaamaan beseffen we dat krampachtig vasthouden aan het idee dat het morgen weer zo zal zijn als vroeger, of voorzichtige vluchten vooruit om het oude systeem aan de praat te houden niet het gewenste resultaat gaan opleveren. Acceptatie van de situatie zoals deze nu is, kan de ruimte in het denken geven die nodig is om voorzichtig uit het oude iets nieuws op te bouwen.
Hieronder de officiele tekst van de Gemeente Heerenveen waarin het bestemmingsplan "Ecokathedrale bestemming" is vastgelegd in 2007:
Ecokathedraal
Ten noorden van Mildam aan de Yntzelaan is sprake van een bijzonder project in de vorm van de ecokathedraal. De doelstelling van een ecokathedraal-systeem is het ontwikkelen van hoogcomplexe structuren door samenwerking tussen natuurlijke en creatieve menselijke processen. Daarmee wordt beoogd het bevorderen van inzicht en bewustzijn van het begrip ‘tijd’ als voorwaarde voor de creatieve ontwikkeling van samenwerking tussen natuurlijke en creatieve menselijke processen in ruimte en tijd.
Niets moet, alles mag. Stapelen maar! Dan ontstaat vanzelf iets tussen een bouwwerk en een tuin in. Maar het is nooit af, en de mens beheerst het proces niet. Dit is een gelijkwaardige interactie tussen natuur en mens, met de tijd als hoofdrolspeler.
Er loopt een man met een kruiwagen vol stoeptegels door het bos. Niet over een mooi strak bospad, zoals je ze vindt in Oranjewoud of Gaasterland, maar over een olifantenpaadje, vanzelf ontstaan omdat het de kortste en makkelijkste route is van a naar b. Het is zwaar, zo’n kruiwagen vol stoeptegels. Een voor een laadt hij ze uit en geeft ze in handen van een ander. Die legt ze naast elkaar op een kniehoog muurtje van gestapelde stoeptegels.
"Dit is niet te snappen, het is gewoon krankzinnig. Dit kan zo naar de Wereldtentoonstelling. Zoiets hebben ze nog nooit gezien.” Louis Le Roy uit Heerenveen was gisteren zichtbaar onder de indruk toen zijn immense schilderij in wording door een hoogwerker werd opgehangen aan spanten van ijsstadion Thialf in Heerenveen. Het immense dundoek, dat morgen tijdens het Mallemolenfeest te bezichtiging is, vormt nog maar een tiende deel van het eindproduct. Het was ook voor de maker de eerste keer dat hij de 25 panelen van elk drie vierkante meter als geheel zag. De uitbeelding van het schilderij is de vensterbank in de woonkamer van de kunstenaar.
Aldus berichtte de Leeuwarder Courant op 17 april 1989. In 2008 schonk Le Roy dit gigantische kunstwerk aan het Fries Museum, nadat hij door de Provincie Friesland bekroond was met de Gerrit Benner-prijs.
Vanuit haar atelier in het AKI-gebouw zag Machteld Aardse (38) een bosje plaats maken voor een zandhoop, waar later het nieuwe Nanolab zou verrijzen. Ze dook in de geschiedenis van het bosje, speelde performances op de zandhoop en maakte een film over dit stukje campus. Vanmiddag gaat in de Vrijthof Het Eiland in première.